15 mei tm 23 mei: Op de fiets naar Oostenrijk
In 9 dagen van Veldhoven naar Zell am Ziller in Oostenrijk gefietst. 885km totaal.
Normaal heb ik geen inspiratie om echte verhalen te gaan schrijven onderweg, maar deze keer is anders. Zodra ik in Duitsland de grens over fietste, moest ik al gelijk de Brauereistraße volgen en toen wist ik het al. Dit wordt een dorstig cultuurreisje!
De route zou vrij mooi moeten zijn. Een heel groot stuk langs de Rijn van bijna 200km en daarna een beetje stad en een hoop ongerepte natuur vol uitdagende klimmetjes. Ik ben trouwens ook erg blij met mijn nieuwe, knalgele tassen. Mijn moeder vond dat dat veiliger was, maar ik vind het vooral leuk dat ik nu iedere Duitse postbode kan groeten met de woorden “Hallo Kollega!” (Aftermath: Ze groetten ook allemaal vrolijk terug.)
Dag 1, Veldhoven-Montfort
Ik heb maar weer besloten rustig aan te doen op de eerste dag. Ik kom tot aan camping biej de Vogel in Montfort, vlak voor de Duitse grens. Veldhoven, Waalre, Aalst, langs de hut van Mie Pils de A2 over, Heeze, Sterksel, Maarheeze, Weert, Swartbroek, Ell, Hunsel, Ittervoort, Thorn, Wessem, langs de A2 de Maas over, Maasbracht, Brachterbeek, Montfort. Tot aan Maasbracht heb ik zonder navigatie gefietst. Dit stuk kan ik onderhand wel dromen. Heerlijk geslapen op de camping. Bedankt ook nog voor de sponsoring! Ook leerde ik hier een andere bikepacker kennen uit Haule, Friesland. IT-er, in de vijftig (zou je niet zeggen) en een sjieke Santos fiets. Sorry man, ik ben helemaal je naam vergeten. Goed gesprek sowieso!
Dag 2, Montfort-Rolandswerth
Fietsend door Duitsland vallen je meteen een paar dingen op. Duits straatmeubilair bijvoorbeeld. De meeste lantaarnpalen, prullenbakken, hekjes en balustrades zien eruit alsof ze al een eeuw staan weg te rotten. Hoe dan ook, het staat er nog steeds en zolang als iets staat, is het voor een Duitser degelijk en blijft het dus staan. Het lijkt soms net of je door België fietst, maar dan degelijker. Misschien zouden ze in onze buurlanden eens een ministerie voor straatmeubilair op kunnen richten?
Duitsers houden trouwens ook van graffiti. Hele lelijke graffiti waaruit blijkt dat er in Duitsland zeker ook Engels wordt gesproken. En volkstuintjes, daar houden ze ook van die Duitsers. Waar in Nederland ome Rinus zijn volkstuintje vol heeft staan met groenten, hebben die Duitsers het anders ingericht. Complete terrassen met overkapping, caravans en Duitse vlaggen, zodat de hele familie gezellig één prei kan zien groeien. Ziet u een paar honderd Duitse vlaggen? Dan zit er een volkstuin. Vaak gesitueerd in de buurt van een OBI en een Hornbach. Bij de Hornbach in Duitsland kunt u naast verf in spuitbussen ook goed terecht voor buitenmuurverf in diverse pastelkleuren. Althans, dat gok ik zo.
Aan het einde van de tweede dag, bereik ik via Bonn, de oude hoofdstad van de BRD, de Rijn.
Dag 3, Rolandswerth-Bacharach
Nu zou het mooi moeten worden en dat werd het ook. Wat een prachtige route langs het water! Overal biergartens en historische dorpjes. Niets dan interessante geschiedenis. De brug bij Remagen bijvoorbeeld. Daarvan staat nog een peiler aan de westelijke oever van de Rijn, samen met het vredesmuseum. Deze Rijnbrug viel als enige ongeschonden in de handen van de geallieerden. Echter stortte hij een paar maanden na de oorlog ineens plots in. Het verhaal achter die eenzame brugpeiler is dus anders dan men zou vermoeden bij het eerste aanzicht.
De route gaat verder zuidelijk. Onderweg leerde ik Peter kennen, die op de fiets op weg is naar Kroatië. Peter komt uit Dordrecht en hij moet gedacht hebben: Hoe verder weg van Dord, hoe minder rot het wordt. Onderweg komen we elkaar nog twee keer tegen. Goeie reis Peter! Je bent een topgozer! En bedankt voor de sponsoring!
Ook kom ik langs de plek die ik als kind nog ken van Bassie en Adriaan. “In het midden van de Rijn, waar zingen gevaarlijk was, wijst de haan van Lamberti vanuit de troon naar het pakje.” De koningsstoel is een uitkijkplek op een heuvel. Vanuit hier kijk je uit over de Rijn, en zie je de haan van de Lambertikerk naar een kasteel wijzen aan de andere kant van de Rijn.
Dag 4, Bacharach-Gräfenhausen
Ik had weer niet goed in mijn agenda gekeken. Het is Hemelvaartsdag, ook in Duitsland. Dat betekent dat alle winkels dicht zijn, net nu ik voorraad nodig heb. Dan maar currywurst bij een biergarten onderweg. Het is prachtig mooi weer vandaag en wat doet een Duitser als hij vrij is met mooi weer? Juist! Met een bolderkar vol bier en een geluidsinstallatie feestvieren langs de Rijn. Er is werkelijk geen doorkomen aan. Overal lopen Duitsers met bolderkarren op het voetspad. Om de 20 meter moet ik “klingelen” in de hoop dat ze een beetje plaats maken. Erg lastig, want Duitsers zijn over het algemeen ook nog eens vrij breed. Met toch nog 80km in de benen eindig ik uiteindelijk op een camping ten noorden van Darmstadt. Hier zit ook een “top rated” Italiaans restaurant en dat was zeker niet gelogen. Heerlijke afsluiter van de dag.
Dag 5, Gräfenhausen-Ubstadt-Weiher
De route gaat via Darmstadt en Mannheim verder zuidwaarts. Daartussen ligt het prachtige dorpje Lorsch en erg veel bosomgeving. Ik moest ook weer eens wachten op een Duitse spoorwegovergang. Neem gerust een goed boek mee als u moet wachten om een Duits spoor over te steken. Jozef wat duurt dit lang. Je komt letterlijk aan bij een slagboom die al gesloten is. Geen lampen, toeters of bellen. Geen andere mensen … alleen een gesloten slagboom. Je vraagt je af: Hoe lang is die boom al dicht? Gaat ie ooit nog open? Komt er überhaupt nog een trein? Moet ik op een knop drukken? Zou ie vastgeroest zijn? Weten de Duitse autoriteiten überhaupt van het bestaan van deze slagboom? … Terwijl ik sta te wachten, google ik naar alternatieve routes met een brug of een tunneltje. Dan plots dienen zich andere wachtenden aan. Zij staan erbij te wachten alsof het de normaalste zaak ter wereld is dat een slagboom al ruim een kwartier naar beneden staat zonder dat er ook maar één trein voorbij is gekomen. Dan, eindelijk, een trein! Hij is voorbij en ooooh. De slagboom blijft dicht zitten. Het duurt uiteindelijk 5 minuten en nog een trein voordat er overgestoken mag worden. Applaus!
Dag 6, Ubstadt-Weiher-Aichelberg
De rit begint met erg veel bos. Ik moet nu toch iets meer oostwaarts aanhouden en de route stuurt me verder, dwars door Stuttgart. Na het bos volgt meer dan 50km niets dan ghetto en industrie langs de rivier Neckar. Het centrum van Stuttgart is alles behalve fietsvriendelijk. Toch wil Stuttgart zich als groene stad profileren, merkbaar aan de vele huurfietsen en elektrische stadsstepjes. Bonn, Wiesbaden, Darmstadt en Mannheim waren allen goed te doen op de fiets. Maar als je niets meer te verliezen hebt en het leven niet meer ziet zitten … ga dan eens fietsen in Stuttgart.
Dag 7, Aichelberg-Illertissen
Ik word wakker op een camping aan de voet van het middelgebergte Schwäbischen Alb. Gisteren al de eerste klimmetjes in de benen en vandaag zouden de bergetappes echt moeten gaan beginnen. De weg naar Ulm is steil en uitgestrekt, dus ik moet genoeg te eten meenemen. De supermarkt was weer eens gesloten, want Sonntag. De bakker was gelukkig wel geopend. Bij de Aldi viel me trouwens op dat er een Aldi-Süd is. Zou er dan ook een Aldi-Nord zijn? Jawel hoor. Wat googelen leert me dat Aldi eigenlijk niet 1 concern is, maar 2. De broers die het ooit erfden, konden het niet eens worden met elkaar en zo is het bedrijf Aldi opgesplitst in Aldi-noord en Aldi-zuid. Hebben die Duitsers het tóch weer voor elkaar om het land windrichtingtechnisch in tweeën op te delen! Fabelhaft!
Op weg naar Ulm dus. Een stad aan de Donau en tevens de geboortestad van Albert Einstein. Maar welke Einstein er de weg naartoe heeft bedacht is mij een raadsel. Ik word dwars door een bos over een wandelpad gestuurd dat alsmaar smaller en steiler wordt. Zelfs zo steil dat het onmogelijk is om met fiets en bagage boven te komen. Ik moet weer terug. Een andere route dan maar. Deze situatie heeft me eindelijk geleerd om dan toch maar op mijn Garmin te vertrouwen. Ondanks dat de Google routes korter zijn, vertrouw ik Google totaal niet meer sinds dat laatste bospad. Ik kom op deze dag door dorpjes gefietst, waar overal op het dorpsplein een hoge paal staat met een kerstboom er op. Wat navragen leert me dat die kertstboom eigenlijk een meiboom heet. Elk jaar proberen dorpelingen in de meiboom te klimmen, waarna er feest wordt gevierd. Er zijn ware klimwedstrijden in deze stellages die rond de 15 meter hoog zijn. Rauf auf den Maibaum!
Dag 8, Illertissen-Peissenberg
Door het mooie Beieren fietse ik door bos, heuvellandschappen en kleine gehuchten. Erg veel natuur op deze wederom zonnige dag. Het weer zit tot nu toe reuze mee. Mijn onderarmen en benen beginnen al een aardig fietskleurtje te krijgen. Gelukkig was er wat verkoeling aan de vele kleine riviertjes. Lekker even pootje baden. Vlak voor de avond nog even een lekkere, verse pizza gegeten voor €5,40. Waar zie je dat nu nog? Juist! In Duitsland!
De eindbestemming voor vandaag, is een camping in Peißenberg. Hier leerde ik Olav kennen, die aan het bikepacken was met een vouwfiets en een aanhangertje. Je moet er serieus maar opkomen. Viel Glück Olav!
Dag 9, Peissenberg-Zell am Ziller
Nu gaat het dan eindelijk richting Oostenrijkse grens. Helaas begon het vandaag dan toch echt te regenen. Voor het eerst deze tocht komt mijn nieuwe Boerenbond regenpak uit mijn fietstas. Bij een aardbeienstalletje stopte ik om te schuilen. De mevrouw daar was erg aardig en schonk me een pondje heerlijke aardbeien nadat ik vertelde waar ik op de fiets vandaan kwam. Vielen dank!
Nadat ik de grens met Oostenrijk was overgestoken, zag ik overal op de weg kleine, zwarte salamanders. Die komen met honderden tevoorschijn op het moment dat het regent. Ze blijven allemaal doodstil zitten op het asfalt.
De eindbestemming voor vandaag is eigenlijk Gerlos, op een hoogte van ca. 1.250 meter. Helaas was de Gerlospas om en om in één richting afgesloten, vanwege een aardverschuiving door hevige regenval. Het werd afgeraden om daar nu met regenweer te gaan fietsen. Ik besloot daarom tot aan Zell am Ziller op 580 meter te fietsen en van daar uit de bus omhoog te pakken. Ik ben vandaag al op een hoogte van 916 meter geweest in Achenkirch. De weg van daar uit richting het Zillertal ging weer vlammend omlaag naar 563 meter hoogte. Het Zillertal zelf tot aan Zell is aardig vlak.
Na een lekkere Zillertal Weissbier, viel ik moe en voldaan in slaap in mijn chille kamer voor het zomerseizoen. Overmorgen beginnen met werken hier en in september weer 2 weken naar Nederland om de Waddentocht compleet te maken.
